Περίεργη νύχτα γεμάτη συναισθήματα απο τα παλιά. Είναι εκείνη η σκέψη που σε τρώει για το πως περάσανε τα χρόνια, τι κατάφερες και αν όντως έγινες αυτό που ονειρευόσουν. Ευκαιρία για απολογισμό με λίγα λόγια.
Κάθε χρόνο τέτοιο βράδυ με πιάνει η μελαγχολία της τελευταίας μέρας ανεμελιάς. Τι κι αν περάσανε τόσα χρόνια, ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η φωνή της μαμάς κατά τις 8.30 (αν είναι δυνατόν, αν είναι) να μας προετοιμάζει σιγά σιγά για τα κρεβάτια μας. Νομίζω τα λόγια της κάθε φορά με έσπρωχναν στην κατάθλιψη του οτι τελείωσε το καλοκαίρι και οτι πρέπει να ξαναμπώ σε πρόγραμμα. Πόσα παιδάκια απόψε γκρινιάζουν, πόσα "μαμά λίγο ακόμα" ηχούν στους τοίχους των σπιτιών και πόση στεναχώρια περικλύει τα παιδικά κρεβατάκια...
Όσο μεγαλώνουμε αυτή η νύχτα δεν παύει ποτέ να υπάρχει, απλά αλλάζει μορφή. Τελειώνοντας το σχολείο παίρνει την μορφή της τελευταίας μέρας πριν ξεκινήσει η εξεταστική, αργότερα η τελευταία μέρα της άδειας και κάνοντας ξανά έναν κύκλο η ζωή σε ξαναγυρίζει στην τελευταία μέρα πριν ξεκινήσει το σχολείο (αν είσαι μαμά ή και δασκάλα!)
Η ζωή είναι γεμάτη συνεχείς υποχρεώσεις. Όταν όμως η κάθε φάση τελειώνει το εύλογο είναι να καταφέρνεις να κρατάς τα καλά και να παίρνεις το μάθημά σου. Όπως τότε βαριόμασταν να πάμε στο σχολείο και τώρα το σχολείο μας θυμίζει μόνο ξεγνοιασιά, την ίδια τακτική θα πρέπει να έχουμε και για κάθε παράμετρο στη ζωή μας. Για μια αποτυχημένη προσπάθεια, για μια σκάρτη σχέση, για μια δύσκολη δουλειά που αναγκαστήκαμε και διεκπεραιώσαμε. Το μάθημα πρέπει να μας ριζώνει μέσα μας τους λόγους που αποτύχαμε αλλά και τις καλές κινήσεις που κάναμε για να καταφέρουμε να επιτύχουμε. Καλή σχολική χρονιά και καλή δύναμη μανούλες!
